الگوها و ساختارهای رفتاری و فضایی در فضای انسان – ساخت با رویکرد حس تعلق

چکیده

مسئله بنیادین درک نقش محیط ساخته شده در زندگی مردم درک چیستی معنای محیط است،فضای اطراف اصلی ترین معیار تعریف محیط است.بنابر این هر تعریفی از محیط باید با توجه به چیزی که در فضای اطراف ماست باشد به عبارتی در سطح اکولوژیکی چه چیز مردم را احاطه می کند.محیط های اطراف انسان شامل محیط های زیستی ،جانداران ،اجتماعی وفرهنگی هر کدام نگرش انسان را از محیط ساخته شده تغییر می دهد. آنچه معماران خلق می کنند محیط بالقوه ای برای رفتار انسان است وآنچه شخص تحسین می کند محیط مؤثر بر اوست. انسان از آغاز دریافته که خلق یک مکان به معنای گوهر وجود هستی است.محیط انسان – ساختی که انسان درآن زندگی می کند ابزاری عملی یا رویدادی بی هدف نیست،بلکه واجد ساختار بوده ومعناهارا تجسد می بخشدبنابراین فهم انسان از محیط طبیعی وضعیت موجودی کلی اوست.(آفرینش نظریه های معماری)

اين مقاله در ابتدا به معناي حس تعلق و مفهوم آن از ديدگاه هاي مختلف پرداخته و در نهايت سطوح مختلف و عوامل شكل دهنده آن ر ا بيان مي كند. هدف این پژوهش ارتقای درکی از رفتار فضایی وفرآیند های انگیزش،ادراک و واحساس وشناخت وعاطفه است. بطوری که این شناخت منجر به ارتقای آگاهی طراحان نسبت به چگونگي تأثير فضاي معماري برحس استفاده كنندگان و نیزفراهم آمدن محیط های بهتر برای ارضای فعالیت های انسانی و ارزشهای زیبا شناختی شود.